ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΖΩΗΣ

Μετατρέποντας την κακοτυχία σε πλεονέκτημα
Η Sandra Jimenez Loza δεν πιστεύει στα εμπόδια. Δεκαεπτά ετών τώρα, γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση που την καθήλωσε σε μια αναπηρική πολυθρόνα, χωρίς να μπορεί να γράψει και με ελαττωματική ομιλία. «Πρέπει να γνωρίζεις πως θα έρθουν δύσκολες στιγμές, αλλά δεν πρέπει να αφήσεις να σου γίνουν εμπόδιο, αντίθετα, πρέπει να ξέρεις πως να συνεχίζεις την προσπάθεια και να ζητάς βοήθεια όταν χρειάζεται», μας λέει το κορίτσι από το Μεξικό.
Η Sandra κάνει τέσσερις ώρες φυσιοθεραπεία κάθε εβδομάδα - που θα πρέπει να κάνει για όλη την υπόλοιπη ζωή της - όμως η φυσική της αναπηρία δεν την σταμάτησε από το να γίνει μια ακούραστη υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των παιδιών και φίλη της UNICEF.
«Όλα είναι δυνατά. Είναι σημαντικό όλοι οι άνθρωποι να δουν πως εμείς, οι "ανάπηροι", μπορεί να είμαστε λίγο αργοί, χρειαζόμαστε βοήθεια σε ορισμένα πράγματα, αλλά μπορούμε να ζούμε μια κανονική ζωή,» λέει.

Γεννημένη στο Μεξικό όπου ζει με την οικογένειά της, περιστοιχίζεται από από ανθρώπους που της προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας όταν το χρειάζεται. Η μητέρα της την πηγαίνει σχολείο, τη βοηθά στις σχολικές της εργασίες και τη συνοδεύει στις πολλές υποχρεώσεις της. Σε αντιστάθμισμα για τους φυσικούς της περιορισμούς οι δάσκαλοί της της επιτρέπουν να δίνει προφορικές εξετάσεις.


	Πρώτη επαφή με τη UNICEF Σε ηλικία μόλις δέκα ετών (1997) η μητέρα της είχε την ιδέα να την πάει να παρακολουθήσει σεμινάρια δημοσιογραφίας λόγω του ανοιχτού χαρακτήρα της. Εκεί ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη UNICEF. Εκεί προσεγγίστηκε από ανθρώπους της UNICEF και μαζί με μια άλλη ομάδα παιδιών βοήθησε να προωθήσουν τις πρώτες εκλογές παιδιών στο Μεξικό - που συνέπεσαν με τις ομοσπονδιακές εκλογές - μόνο που αντί να ψηφίζουν για ένα ηγέτη τα παιδιά ψήφιζαν για το "δικαίωμα" που ένιωθαν να είναι πιο σπουδαίο για αυτά. Οι εκλογές αφορούσαν την προώθηση των δικαιωμάτων των παιδιών και την ενθάρρυνσή τους να μιλήσουν για αυτά και η Sandra ήταν μία από τους νέους και νέες που επιλέχθηκε και εκπαιδεύτηκε να μιλήσει δημόσια για το θέμα. Αφοσίωση και δράση για τα δικαιώματα των παιδιών Από εκείνη την πρώτη της δέσμευση αφοσιώθηκε στα παιδιά. Έγινε ενεργός εθελόντρια της UNICEF και έμαθε όσα περισσότερα μπορούσε για τα δικαιώματα των παιδιών και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα από τα πρώτα προγράμματα που συμμετείχε ήταν το ‘Be A Leader’, που ξεκίνησε στο Monterrey, στο βόρειο Μεξικό είχε στόχο να ενθαρρύνει μαθητές (γύρω στην ηλικία των 15 ετών) να αναπτύσσουν ηγετικές ικανότητες. Πρίν 4 χρόνια η Sandra ανέλαβε να ανοίξει το αντίστοιχο πρόγραμμα στην πόλη του Μεξικό. Έχει διοργανώσει 4 σεμινάρια για το ‘Be A Leader’ προσκαλώντας ηγέτες από κάθε κοινωνική τάξη να μιλήσουν σε νέους. Εξαιτίας της αφοσίωσής της και των επιτυχιών της στην προώθηση των δικαιωμάτων των παιδιών, το 1998, ο Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF Ρότζερ Μουρ, την διόρισε ανεπίσημη πρεσβευτή της UNICEF, κατά την διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στο Μεξικό για την οργάνωση. Όταν συναντήθηκαν στην κυριολεξία έβγαλε το έμβλημα της UNICEF που φορούσε στο πέτο και το έδωσε σε εκείνη. Σε διεθνή συνέδρια που συμμετείχε συστήθηκε και με άλλες προσωπικότητες όπως ο πολέμιος του απαρτχάϊντ στη Νότιο Αφρική Ντέσμοντ Τούτου και ο πρώην Πολωνός Πρόεδρος Λεχ Βαλέσα. Μια φωνή για τα παιδιά του κόσμου Σε εορταστική συνάντηση στην Ελβετία για τη 10η επέτειο της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού το 1999, ως μέλος της αντιπροσωπείας του Μεξικό μίλησε παρουσιάζοντας ιδέες για το πως μπορούν τα παιδιά να μιλήσουν για τα δικαιώματά τους, μια εμπειρία που την κάνει περήφανη. «Νομίζω πως η συμμετοχή των παιδιών είναι πολύ σημαντική, πάντα σκεπτόμουν πως τα παιδιά γνωρίζουν την ιδιαίτερη κατάσταση που αυτά αντιμετωπίζουν καλύτερα,» μας λέει. Εκεί παρουσίασε την ιδέα να φέρει στο Μεξικό τη Βουλή των Εφήβων, ώστε να συμμετέχουν τα παιδιά σε αποφάσεις για τα ζητήματα που τα αφορούν, κάτι που έγινε πραγματικότητα το 2000 με την υποστήριξη και της UNICEF. Το Μάϊο του 2002, πραγματοποίησε ακόμα δύο από τα όνειρά της. Επισκέφθηκε τα Ηνωμένα Έθνη στη Νέα Υόρκη και συναντήθηκε με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν. Αυτό έγινε στα πλαίσια του Φόρουμ των Παιδιών κατά τη διάρκεια της Ειδικής Συνόδου του ΟΗΕ για τα Παιδιά στο οποίο η Sandra έπαιξε ενεργό ρόλο. Εξελέγη από τους νέους της Λατινικής Αμερικής για να τους εκπροσωπήσει μιλώντας στους προέδρους των χωρών της περιοχής. Ήταν η ιδανική ευκαιρία για τη Sandra να μιλήσει για ζητήματα τα οποία υποστηρίζει με πάθος όπως η προστασία των παιδιών από το AIDS και η ανάγκη να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η φτώχεια. Και συγγραφέας Μέσα στον κατάλογο με τα επιτεύγματά της είναι και η συγγραφή ενός βιβλίου. Πρίν καλά καλά μπει στην εφηβεία, σε ηλικία 12 ετών η Sandra ένιωσε την παρόρμηση να γράψει ένα βιβλίο, "Si yo puedo, tu por que no?" (Εάν μπορώ εγώ, γιατί δεν μπορείς και συ;). Το βιβλίο αφορά τη ζωή της την οικογένειά της, τα όνειρά της και το έργο της ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων των παιδιών. Το βιβλίο εκδόθηκε το 2003 σε 5.000 αντίτυπα. Η συνεργασία της Sandra Jimenez Loza με τη UNICEF έχει στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω της. Πολλά ιδρύματα και οργανισμοί την επιζητούν για να μιλήσει για αυτό που γνωρίζει καλύτερα: τα παιδιά και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν και η Sandra μιλάει αργά και με κάποια δυσκολία, η σκέψη της είναι σαφής και κατανοητή ενώ δεν χρησιμοποιεί βοηθητικά κείμενα αλλά προτιμά να μιλά στο ακροατήριο αυθόρμητα. Τι με κινητοποιεί; Τι παρακινεί τη Sandra να μιλάει για τα δικαιώματα των παιδιών; «Το ότι ξέρω πως είμαι ένα πολύ τυχερό άτομο και ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες που είχα εγώ,» μας απαντά. Η Sandra έχει λάβει πολλά βραβεία και διακρίσεις για τη δράση της, τώρα μαθαίνει κινηματογράφο γιατί θέλει να χρησιμοποιήσει και τις ταινίες για να περάσει το μήνυμά της. Μας λέει πως με κάθε δυνατό τρόπο θα μάχεται για ένα κόσμο στον οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι σεβαστά και όπου οι άνθρωποι θα είναι σεβαστοί για αυτό που είναι. «θα μεταφέρω αυτό το μήνυμα, είτε με ταινίες, είτε με βιβλία είτε μέσα από μια πρεσβεία. Δεν ξέρω πως, αλλά πάντα θα μεταφέρω αυτό το μήνυμα γιατί αυτό είναι εκείνο στο οποίο πιστεύω.» ΠΗΓΗ.Unicef
	6 Σεπτεμβρίου 2004

Mehran: ζει στο αεροδρόμιο από το 1988

Mehran Karimi Nasseri, επίσης γνωστή ως Κύριε, Alfred Mehran (ναι, συμπεριλαμβανομένου του κόμμα), είναι ένας Ιρανός πρόσφυγας που ζει στο σαλόνι αναχώρησης του Terminal Ένας στους αεροδρόμιο Charles de Gaulle από 8 Αυγούστου, 1988. Μετά ήταν αργότερα φυλακίστηκε, βασανίστηκε και απελάθηκαν από τη χώρα του, υπέβαλε αίτηση για άσυλο σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς τύχη.

Όταν αποφάσισε να μεταβεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, ισχυρίστηκε ότι ήταν θύμα ληστείας, και η τσάντα ώμου του κλαπεί, ενώ περιμένει στο πλατφόρμα RER να πάει στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle για να πάρει μια πτήση στο Heathrow. Nasseri κατάφερε να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, αλλά όταν έφτασε στο αεροδρόμιο του Heathrow, χωρίς την απαραίτητη τεκμηρίωση, Heathrow αξιωματούχοι τον έστειλε πίσω στο Charles de Gaulle. Nasseri δεν μπόρεσε να αποδείξει την ταυτότητά του ή το καθεστώς του πρόσφυγα του στο γαλλικό υπαλλήλων και έτσι κινήθηκε προς τη Ζώνη d'attente (ζώνη αναμονής), μια περιοχή που κατέχουν για τους ταξιδιώτες χωρίς έγγραφα.

Nasseri ήταν σύμφωνα με πληροφορίες η έμπνευση πίσω από την ταινία 2004 Το Terminal. Σε αντίθεση με χαρακτήρα Τομ Χανκς στην ταινία, και τουλάχιστον από το 1994, Nasseri δεν ζουν στην αδασμολόγητη ζώνη διέλευσης, αλλά απλά στην αίθουσα αναχωρήσεων, στην εγκύκλιο μπουτίκ και εστιατόρια πέρασμα στο χαμηλότερο όροφο. Μπορεί να αφήσει τουλάχιστον θεωρητικά τον τερματικό σταθμό ανά πάσα στιγμή, αν και, αφού όλοι τον γνωρίζουν, από την αναχώρησή του μπορεί να μην περάσουν απαρατήρητα. Δεν φαίνεται να μιλήσει με κανέναν κανονικά. Με καλάθι και τσάντες του, φαίνεται σχεδόν όπως ένα ταξιδιώτη, έτσι οι άνθρωποι είτε δεν τον παρατηρήσετε ή να αγνοήσει αυτόν σαν να επρόκειτο για έναν άστεγο.